Liam en Edda verleggen grenzen

Lieve Allemaal!

Dit is het tweede verhaal van onze vakantie die we in Nieuw Zeeland hebben. Vakantie? Zou je niet zeggen met al die kou. Terwijl jullie je helemaal warm maken voor de zomer in Nederland en vandaag de langste dag van het jaar hebben, hebben we hier down under de kortste dag van het jaar. Het is stervenskoud, Edda draagt zes laagjes, we moeten elke dag de auto krabben en warmen ons noodgedwongen op in een hete spa/bubbelbad. Daarna drinken we warme chocolademelk bij de open haard. Dit doen we niet alleen voor ons plezier.

Het vorige verhaal eindigde in Westport. Op dinsdag 16 juni trokken we verder naar Greymouth. Op deze dag vierden wij alsnog onze beide verjaardagen. We begonnen met een uitgebreid ontbijt (verse croissantjes, jus, eitje met gebakken worst en cornflakes) en gaan dan op weg. Via de zeehondenkolonie reden we naar Punakaiki waar de beroemde Pancake Rocks zijn. Grote rotsen van in laagjes ‘ gesneden’ gesteente. Hier was de zee erg woest en onvoorspelbaar. De golven waren zo hoog dat ze tegen de rotsen omhoog kwamen en zo ontstaan spuitgaten. Heel indrukwekkend en zeker voor waterliefhebber Edda.
Aangekomen in Greymouth checkten we in in het hostel Global Village Lodge attendeerde de man ons op de aanstaande zonsondergang die over twee minuten plaats zou vinden. Wij als een gek naar de pier toe en we waren nog net op tijd. De avond vierden we onze verjaardag in de hot spa met taart en kaarsjes, 23 voor Edda en 24 voor Liam. Edda bakte daarna een quiche en verrukkelijke muffins! Het hostel was trouwens erg fijn. Heel leuk ingericht, erg schoon en volop faciliteiten. Zelfs een eigen sportschool, hoe verzin je het.

De volgende ochtend pakken we de fiets en maken een tocht rondom Greymouth. Met een paar pittige hellingen voelt Edda dat ze al lange tijd niet op een fiets gezeten heeft. Liam probeert indruk te maken op zijn vriendinnetje door er als een speer vandoor te gaan. Hierna gaan we door naar Franz Josef waar we een indrukwekkende gletjser bezoeken. Edda rijdt het hele stuk en het gaat een stuk makkelijker aan de linkerkant. In de avond willen we een wandeling maken op zoek naar gloeiwormen, Edda vindt het toch maar niks in het pikkedonker. Liam heeft dit door en verzwijgt dat er een net aangereden dood buideldier (possum?) naast onze voeten ligt. Er zijn 80 miljoen van die vieze beesten hier en zijn een ware plaag. Je wordt in Nieuw Zeeland aangemoedigt om ze dood te rijden omdat ze alles in het bos opvreten. Je kan hier zelfs possum-pie’s kopen en als je genoeg beestjes dood gereden hebt en hun bont verkoopt kan je aardig geld verdienen. Zielig of toch niet?
Donderdagvroeg rijden we verder naar de andere gletsjer, Fox. Hier doen we een begeleide wandeling naar en op de gletjser. Met stevige schoenen aan en crampons mee gaan we in de bus. We lopen eerst door de vallei, wel doorlopen want er kunnen rotsblokken naar beneden vallen. Dan gaan we 700 trappen aan de zijkant omhoog; niet aan de voorkant want de gletsjer beweegt nog (héél langzaam) en dat is dus te gevaarlijk. De groep gaat erg langzaam tot ergenis van vooral Liam. De tocht bestaat vooral uit kodak-momentjes. We lopen naar het midden van de gletsjer waar we in een ijstunnel kruipen. De crampons geven ons grip op het gladde ijs. Het is een erg speciaal gevoel om helemaal door ijs omgeven te zijn. Na de tocht die erg indrukwekkend was zoeken we een hostel voor de nacht. Aan het eind van de middag bezoeken we nog Lake Matheson een meer gevormd door de gletsjer maar inmiddels 15 km van de gletsjer vandaan. De weerspiegeling van de twee hoogste bergen van Nieuw Zeeland, Mt Cook (3755 m) en Mt Tasman, is hier ongelofelijk mooi. Check de foto’s.

De volgende dag op weg naar Queenstown. Maar ja eerst even krabben. Over een ijzige weg, heel voorzichtig rijden we naar het zuiden. Pauze bij een meer, het picknicken was wat koud maar het welkom-edda bord diende mooi als ‘warme’ zitplaats. Aangekomen in Queenstown was het een flinke klus om een goed hostel te zoeken. Er zijn heel veel opties maar ook heel veel toeristen. Liam maakt voor het eerst tijdens zijn reis mee dat een hostel vol is. Uiteindelijk slapen we in een veel te kort bed (een queensize bed, weet je nog wat dat is, Aad?) en gaan we de volgende dag naar een ander hostel die ook niet helemaal geweldig is.

Op zaterdag 20 juni begint het rustig met een wandeling door Queenstown en het nabije park. We bekijken een mediterane markt en boeken onze volgende activiteiten. Liam heeft zichzelf wijsgemaakt dat hij Queenstown niet kan verlaten zonder een...bungeejump (thanks voor de aanmoediging, Janneke!). Jaa, het mocht eigenlijk helemaal niet van z’n moeder, maar ja hij is inmiddels volwassen geworden. Queenstown is de adventure capital of the world; van skidiven tot bungeejumpen en white water raften. Van al die opties kiest Liam er eentje uit en op aanraden van een opgelopen kennis uit Fiji besluit hij om te gaan canyon swingen. Een Canyon Swing (www.canyonswing.co.nz; check filmpjes) is een grote sprong van 109 meter hoog waarbij je in een tuigje een vrije val van 3 seconden maakt met een snelheid van 150 km/uur! In tegenstelling tot de bungee kan je hier je eigen sprong ontwerpen. Naar voren, naar achteren of opzij. Hangend of op de kop, met of zonder begeleiding. De crew is erg tof en behulpzaam. We rijden naar de canyon en Liam maakt zich meer zorgen om de gemoedstoestand van de nerveuze Edda. Edda gaat van haar leven niet zelf springen maar “moet” van Liam wel toe kijken. We lopen naar het platform en nog steeds zie je niet waar je uiteindelijk naar toe springt. Je wordt in een tuigje gehesen en Liam maakt wat grapjes met de crew. Op zijn reactie dat hij eigenlijk niet bang gemaakt kan worden door hen, pakken ze een met elektrische geladen apparaat waar ze hem een schok mee geven. Daar wordt hij goed wakker van zo vlak voor de sprong. Liam kiest de Pin Drop. Op de schaal van eng tot very, very, very, very eng valt deze onder de laatste. Je springt zijwaarts terwijl je de diepte inkijkt. Je springt net als bij de bungee helemaal zelf en het meest enge is het maken van die beslissing. Van tevoren is er weinig nervositeit bij Liam te bekennen, maar als je daar dan echt staat en je ziet voor het eerst hoe diep 109 meter eigenlijk is, nou toen sloeg de paniek toch wel even toe. Springen en hij schreeuwde heel hard waar de crew later nog om moest lachen. Trappelend met zijn voeten tijdens de vrije val maar dan word je door de touwen heen en weer geslingerd in het ravijn en voel je de zekering van je zitje. Wat een kick..wat een adrenaline! Na een korte pauze en de foto’s van Edda bekeken te hebben, gaat hij nog een keer. Nu de Elvis Cutaway waarbij je op de kop hangt en losgetrokken wordt door de crew. Voor Liam is deze sprong een stuk minder eng, maar het is wel speciaal omdat het gevoel heel anders is dan de eerste sprong. Edda daarentegen wordt bijna misselijk bij het zicht van Liam die op de kop hangt. Goed na al die spanning en sensatie gaan ze beiden met een voldaan gevoel naar huis. Liam omdat hij het nu eindelijk gedaan heeft; Edda omdat het nu eindelijk voorbij is.

Op zondag, de kortste dag van het jaar, is er ook weer een speciale dag. Edda gaat voor het eerst in haar leven skien. Op 20 minuten rijden van Queenstown ligt Coronet Peaks. Edda krijgt twee lessen op de baby-piste en Liam zoekt het hogerop op de pistes voor gevorderden. Voor Liam is dit de derde keer dit jaar dat hij skiet en ook nog eens in drie verschillende continenten. Wie doet hem dat na?
Het skien gaat makkelijker dan Edda dacht, ze behoort tot de allerbesten uit haar groep, en ze vindt het erg leuk. Aan het eind van de dag durft ze wel wat hoger te proberen maar dat is voor een volgende keer. Liam verkent de pistes die erg rustig zijn in vergelijking met bv de Franse Alpen maar ook wel een stuk kleiner. Thuisgekomen hebben beiden wel een beetje spierpijn en zijn vermoeid maar de chocolademelk smaakte extra lekker.

Tot zover onze grensverleggende avonturen. Met dank aan Liam’s Tante Marijke konden we extra veel foto’s kwijt op de weblog, dus geniet daarvan. We gaan nu uit Queenstown en via Dunedin richting Christchurch. Nog een paar dagen samen en dan gaat Edda weer richting Nederland. Liam gaat dan alleen door naar Australie.

Voor de vele foto's kijk weer op www.liam.reismee.nl

Liefs uit Queenstown,

Liam en Edda