Samen aan de andere kant van de wereld

Lieve allemaal!

Twee verschillende individuen, met twee afzonderlijke reizen, komen samen in een bijzonder land: Nieuw Zeeland. Al voor ons beider vertrek hebben wij besloten om tijdens onze reis elkaar op te zoeken. Edda heeft tien weken in Peru doorgebracht en Liam reist de wereld over. Aangezien Edda toch nog even een glimp van Europa op wou vangen, vliegt zij in 46 uur vanuit Lima, hoofdstad van Peru via Londen en Madrid naar Wellington, hoofdstad van Nieuw Zeeland waar Liam haar op wacht. Dit verhaal is in co-productie geschreven, maar, zoals het hoort, vanuit het perspectief van de vrouw.

Het is 7 juni 2009 en dit is mijn laatste dag in Peru. In de drukke stad Lima wacht ik op het vliegveld tot ik mag inchecken. De vlucht heeft enig vertraging en dat stoort mij. Via Madrid vlieg ik uiteindelijk naar Londen ook met vertraging. Als het goed is heb ik nog 1 uur en 15 minuten om in te checken voor Air New Zealand en m’n bagage gaat al door naar Wellington, dus het moet goed komen. Vervolgens ga ik via Hongkong naar Auckland en daarna nog de korte vlucht naar Wellington. Uiteindelijk vlieg ik 30.000 km in 46 uur tijd. Nieuw Zeeland is een eiland en straks hebben we zeeen van zee; ik verlang naar al het water. Ik ben benieuwd hoe het is om Liam na 2,5 maand straks weer te zien. Samen reizen, ik heb er erg veel zin in.
In Auckland aangekomen regent het, dat heb ik sinds lange tijd niet meer gezien. Het is nu nog maar één uur en dan ben ik er, heb het nu ook wel gehad. Dit uur gaat het snelst van allemaal. Ik zie een baai en we gaan lager, zie geen landingsbaan, maar toch is die er. Ik kijk door mijn raampje en zie stiekem dat Liam daar al staat. Ik loop de slurf uit en daar staat ie met een giga kartonnen bord met mijn naam erop. Alsof ik hem niet meer zou herkennen. Wat een heerlijk warm welkom!
We gaan naar het hostel in het midden van het centrum, heerlijk een kamer voor onszelf. Liam heeft het allemaal al voor mekaar. Ik ga douchen en Liam maakt een lunch klaar. ’s Middags lopen we een stukje door Wellington en het valt me op dat alles zo luxe is. Liam is het wel gewend na Amerika, maar ik verre van. Er is veel water, de baai, de bootjes. Het bevalt me erg. Door het tijdsverschil van 17 uur met Peru denk ik dat het later is, dan het is. Liam maakt het avondeten, een lekker curry en ik zorg voor het toetje gevulde muffins.
Woensdag 10 juni is mijn eerste volle dag in Nieuw Zeeland, gek want ik vertrok op zaterdagavond uit Peru. Liam is al vroeg op, merk ik, als ik veel te laat wakker word. Dat is ook wel eens anders. We gaan naar het nationaal museum: Te Papa. We leren hier veel over de geschiedenis van het land, natuurrampen, de dieren die hier leven, erg interessant. We drinken nog een kop warme chocolademelk voordat we opgehaald worden voor de Karori Sanctuary Kiwi Experience. Een beschermd natuurgebied vlakbij het centrum van Wellington waar oorspronkelijke dieren uit dit gebied hun leefgebied krijgen zonder verstoringen van mens of andere ingevoerde dieren. Wij hopen de Kiwi een grote vogel die erg speciaal is in Nieuw Zeeland tegen te komen. We maken een ‘nachtwandeling’ van half vijf tot half zeven maar helaas we zien geen kiwi’s. We horen ze wel en zien papegaaien, een leguaan en heel veel vogels. Ook zitten de rotsen vol met gloeiwormen. Dit is de eerste keer tijdens mijn reis dat iets niet lukt. ’S avonds eten we kiwi-fruit als troost.
Op donderdag verlaten we Wellington. Eerst nog even een mooi uitzicht gepakt op Mount Victoria en Liam moest weer even gek doen met zijn springfoto’s. Via de botanische tuin gaan we naar de haven waar we de ferry naar het zuider eiland pakken. De vaartocht is ontzettend mooi, helaas miezert het een beetje waardoor we niet te veel buiten zijn. We komen aan in Picton een gezellig klein havendorpje. Het hostel is erg gezellig; we hebben een mooie kamer, de woonkamer is knus met een open haard en buiten staat een hot tub waar we lekker in zijn geweest.

In Picton doen we een hike via Bob’s bay naar het noorden, de Snout track omdat de baai eruit ziet als een snoet van een vis. In de haven zien we dolfijnen zwemmen en het uitzicht is schitterend. Het regent en het pad is glibberig. We zagen nog een zeehond zwemmen aan het eind van de wandeling. We maken een lekkere aardappel schotel omdat we daar beiden zin in hebben. Om 20 uur is het tijd voor waarom dit hostel zo bekend is: zelfgemaakte hot chocolate pudding with vanilla ice cream!

Vanuit Picton rijden we via Nelson en Richmond naar Motueka. Liam rijdt, ik moet eerst nog even wennen aan het linksrijden. In Motueka vragen we om meer informatie over hiken in het Abel Tasman National Park. Uiteindelijk boeken we een overnachting in een hutje middenin het park. We doen de nodige inkopen zodat we kunnen overleven. Iets verderop ligt het dorpje Marahau wat bij de start van de track ligt. De kamer heeft een laag schuin dak en Liam kan hier niet staan. Gelukkig blijven we hier maar heel even. Op de veranda smaakt de warme chocolademelk extra lekker terwijl we naar de stromende regen kijken.
Zondagochtend staan we vroeg op en maken ons gereed voor de hike. Liam neemt zijn grote backpack mee, ik vind een daypack voldoende. We beginnen uiteindelijk om 8:40 met lopen. Het pad varieert van zeeniveau tot 150 meter hoogte, bomen, drassig gebied en soort van regenwoud. Wel heel anders dan de jungle natuurlijk.
Bij de appletree bay lopen we het witte strand op, wat een plaatje. Doordat het high tide is (vloed) moeten we helemaal om het strand heenlopen. Jammer want het strand is net zo mooi. Uiteindelijk komen we nar ongeveer 8 uur aan bij onze hut. Er zijn al mensen aan het koken en de kachel staat aan dus het is er in ieder geval lekker warm. Wij drinken weer warme choclademelk en wij maken ook ons blikvoer klaar op ons gasbrandertje...net kamperen. De andere bezoekers klooien aan met hun zaklamp maar Liam heeft aan kaarsen gedacht. Wat is hij toch goed voorbereid op deze reis.
Met twee andere Nederlanders spelen we boeren bridgen, bij Liam beter bekend als plannen. Voor mij is het de eerste keer maar Liam vertelt dat hij het vroeger vele malen gespeeld heeft. We drinken onze gluhwein en gaan net als de rest vroeg naar bed (half tien) omdat het koud en donker is.

Er is ’s nachts veel lawaai van de andere slapers en het is erg koud. Zelfs zo koud dat Liam na een verkeerde beweging door zijn rug gaat. Hij heeft veel pijn en het gaat niet over. We lopen nog een kleine anderhalve uur maar we kunnen niet verder. Liam baalt ontzettend maar we nemen de watertaxi terug naar het dorpje die op het strand ons oppikt. Bij de haven aangekomen ziet Liam een traktor in het water. “ Wat doet ie daar?” vraagt hij aan mij. “Och die zal wel een klein bootje uit het water halen, alleen ik zie geen boot” zeg ik terug. Blijkt dus dat het ons uit het water komt halen. Sterker nog we worden in de speedboot over de lokale weg naar de andere kant van het dorp. Dat was zelfs voor mij de eerste keer, op een boot over de weg. We pakken onze spullen weer in en maken ons klaar voor de volgende bestemming de westkust van het zuidereiland. Daarover vertellen we de volgende keer weer.

Foto’s kunnen jullie vinden op www.liam.reismee.nl

Veel liefs uit Nieuw Zeeland van Liam en Edda