Dead Women´s Pass als hoog(s)te punt!

Zo zeg, wat gaat de tijd toch snel, ik zit hier nu mijn weblog te typen, morgen om deze tijd zit ik al in het vliegtuig.

Ik denk dat ik mijn laatste week in dit mooie Peru wel kan omschrijven als mijn hoogte punt.


Zaterdag ben ik begonnen met het hiken van de Inca Trail, ja de echte trail. Om 6.15 werd ik opgehaald van mijn hostel en gingen we met z´n 9en, onze gids en een paar porters naar ons begin punt. Dit was voor ons km 82 (2500m=). Hier maakten we ons klaar voor de eerste dag. We smeerden ons in met zonnebrand crème en alle porters pakten de spullen bij elkaar. We waren met z´n negenen en hadden ook negen porters. Porter zijn betekend heel hard werken. We tilden al ons eten, de kooktent (ja ,dat is tegenwoordig verplicht), een grote gasfles, voor iedereen een klein stoeltje, tafel, onze tenten en voor mij ook nog wat kleren en een matje omdat ik er een ´ingehuurd ´ had. Ze hebben max 20kg, volgens mij wordt dit best wel eens oveschreden en lopen, nee rennen ons de hele tijd voorbij.

Goed bepakt en al gaan we rond 10.30 uur op weg, even een paspoortcheck om te controleren dat er echt max 500man per dag aan deze trail beginnen en we lopen. De eerste dag was een mooie start. Niet te moeilijk, niet te veel stijgen. Het viel me alles mee. Tijdens de lunch, die net als alle andere maaltijden super god was, wordt er door een meneer gecontroleerd of er wel in een tent gekookt wordt en of er zuurstof aanwezig is, een professionele aanpak van de inca trail dus.

Om 16.30 komen we aan bij ons kamp van deze nacht ´wayllabamba (3000m) Wow, de tenten zijn opgezet en de thee, chocomel en popcorn staat op ons te wachten. Niet te geloven de porters doen echt alles om het voor ons het beste van het beste van te maken.

´s Avonds hebben we een goed diner van onze kok gekregen. Hierna hebben we een ceremonie met onze porters. Ze vertellen waar ze werken (ze zijn allemaal boer en hebben dit als bij baantje) en zijn tussen de 22 en 56 jaar oud. Ook stelden wij onszelf aan hun voor. We hadden trouwens een geweldig leuke groep. Bijna allemaal twintigers, op een koppel na en ook nog eens intercontinentaal. Erin en Kersten uit de VS waren op honeymoon, dan we Gi, een japanner die ook uit de VS komt. Vervolgens 2 Brailiaanse vrienden Rodrigo en Roberto. Dan het oudere echtpaar Berry en Anita uit Zuid Afrika met ontzettend veel reis ervaring. Dan de 2 Europeanen, Aurora uit Frankrijk ( een gekke meid die veel te veel praat en door eerdere expedities tijdens haar reis nu met een halve tand, veel littekens en haar arm in een mitella deze toch loopt) en ik.



Dan de 2e dag, dit was de zwaarste van allemaal, we werden om 5.30 uur met coca thee in onze tent gewekt en om 7 uur beginnen we met hiken, we gaan vandaag van 3000m, via 4200m naar 3500m dat betekend dus eerst 1,2km klimmen. Deze klim doen we in 3 delen. Ons eerste meetingpoint is na iets meer dan een uur, nu al, het was de schatting van 1,5 uur. Onze gids hield het gemiddelde aan en waren blijbaar een snelle groep. Ik hield elke keer zijn tijd aan dus dan kon het alleen maar mee vallen. Toen deel 2, het zwaarte deel, veel trappen, stijl omhoog. Maar daarentegen wel het jungle gevoel. Watervalletjes, klam, veel groen, grote stenen. Mooi, maar zwaar. En dan het laatste deel naar de top. Vanaf dit 2e meetingpoint kon je top van de berg zien. Het was helaas verder dan gedacht. 1,5 uur klimmen, in ijle lucht en je hebt er al zo´n stuk opzitten. Ik had een stok bij me, net als iedereen gelukkig, maar zonder had ik mezelf echt niet om hoog gekregen zeg. We waren met 3 van onze groep die ong bezig waren en toen we bijna aan de top waren werden we door de rest toegeschreeuwd, dat was net dat beetje extra wat we nodig hadden. Wow, ja deze berg heeft niet voor niets de bijnaam dead women´s pass, maar ik heb deze 1,2 km omhoog maar even mooi overleefd (en ben nietdead) wat een uitzicht, en dat gevoel dat je het hoogste punt van je gehele hike bereikt hebt is toch overweldigender dan ik had verwacht.

En dan ben je boven maar nog niet op de campsize. Om dit te bereiken moesten we nog zo´n kleine 2 uur naar beneden. Trappen af, dan weer een stukje zandweg naar beneden. Toen ik samen met Rodrigo om 13.30 uur als laatste beneden aan kwam was ik blij dat de lunch klaar stond. Ja, op grote hoogte lunchen levert vaak buik problemen op (daar had ik al last van met alleen ontbijt in mijn maag, dus dat was een prima optie).

De middag heerlijkgerust, om de volgende dag weer fris te beginnen. Ik had verwacht dat ik last van mijn benen had, maar dat viel me alles mee.



Dag 3 was voor mij de mooiste dag van de tocht. Na weer een lekkere wake up call met coca thee om 5.30uur, (ja, dat wil ik eigenlijk elke dag wel hebben, wel iets later graag..) We moesten nog 2 passen over, maar ik liep lekker. Tussendoor hebben we vrij veel stops gehad omdat we dan ruïnes gingen bekijken, ik merkte dat ik wel even genoeg ruines gezien had, maar de Bergen waren facinerend, de wolken, de lucht. Ik kan niet goed beschrijven hoe is is om te hiken, allemala gewoon en keer doen dus) Na de lunch ging ik echt als een spreer. Ik liep zo hard de berg op dat ik zowaar andere groepjes in ging halen, heerlijk dat het zo makkelijk gaat. De natuur veranderde, het werd mos, bloemen, veel bloemen, de 2 inca tunnels kwamen we tegen. Deze dag was ontdanks de 2 bergen echt geweldig! Na de bergen was het nog stijler en langer naar beneden dan gisteren. Wederom was ik blij met mijn stok en werd ik om de haverklap kwamen er porters voorbij gerend. Hoe zij die trappen afgaan met ook nog eens zoveel kilo´s op hun rug… dat is echt amazing, bij elke porter weer ongelofelijk dat ze niet op hun smoel gaan. En dan had ik nog niets eens verteld dat ze dit allemaal op sandalen doen en ook nog eens met uber nieuwe rugzakken, niet dus, gewoon met zakken op hun rug en dan de banden waar hun armen door gaan zijn gemaakt van touw. Ja, beweerd onze gids, als ze niet hier lopen dan lopen ze zelf in de Bergen op hun land dus ze zijn het wel gewend. Nou, ik hou enorme bewondering voor hun zeg!

We waren als een van eerste groepen op dit laatste campzise aangekomen. Er was een groep, maar deze ging hier lunchen en niet onderweg. Tijd om te rusten dus.



Het pad van de inca trail besaat geheel uit stenen groot en klein, kiezels en slechts enkele stukken zijn van zand. Het pad is over het algemeen 1 tot 1,5 m breed. Soms langs de berg, soms verder van de afgrond en soms er oveheen.



Morgen worden we niet om 5.30 uur zoals de dagen ervoor, maar jawel al om 3.35 uur gewekt. Ja, vroeg, dat vond ik ook, maar je weet zo waar je het voor doet. Er wordt elke 5 min. aan je tent geschud om te checken of je wel wakker bent. Gauw de slaapzak en het matje oprollen, tent inpakken (ja, als het nog niet duidelijk was, een echte hiker slaapt in een tent), ontbijten en om 4.25 gaat wij naar de gate. Wij baalden gisteren dat we de laatste en laagste capmingplek hadden, maar nu waren we dichtbij de gate. Wat resulteerde in 2e in de rij!

YES! Nu nog maar 1 uur te gaan. Om 5.30 gaat de gate van het Machu Piccu park open, de eerste 4 mensen zijn ´al wat ouder´ dus we halen hun in en dan lopen wij als 1e groep met onze stokken en zaklampen het park in. WOWIE dit geeft zo´n enorme kick! Het is gewoon nog donker en we lopen met z´n allen behoorlijk hard. De gids vertelde dat het 1,5 uur is, en na 30 min. Dacht ik, dit ga ik zo niet heel lang meer volhouden. De Bergen verschijnen door de zon, prachtig utizicht en dan ineens de stijle trap (zo stijl dat je hem eigenlijk het beste met handen en voeten kunt beklimmen) en daarna waren we er bijna. Daar kreeg ik zo´n boost van dat ook de laatste 10 minuten snel gingen.

Dan was daar de inti punku (sun gate).



En ja, daar is ie dan eindelijk na 3 dikke dagen hiken: De MACHU PICCU!!!!! Ja, het is em echt met de wyna picchu (de beroemde berg van de postcard) op de achtergrond. En dit allemaal om 6.15 uur.

We maken onze foto´s en gaan door naar de postcard shot. We maken een mooie groepsfoto en gaan door. Terwijl de andere groepen nu aankomen maken wij vaart, om ongeveer 7.10 uur komt de zon in machu picchu en dat willen we ook graag zien en waar heb je het mooiste uitzicht, dat weet de gids. Op dit punt echt al zowat in de stad (ja, machu piccu is een stad). Onze gids is hier alleen nog maar geweest als hij met de groep in Aquas Calientes (het dorpje onderaan machu picchu) sliep en met de bus omhoog ging. Zowel voor ons als voor onze gids een primeur dus. De zon schijnt al op de wyna pichu, geweldig deze velle stralen. Dan besluiten Roberto, Rodrigo, Aurora en ik dat we de wayna Pichu willen beklimmen. ER zijn echter maar 200plaatsten voor 7 uur en 200 plaatsten voor 10 uur. We snellen ons naar beneden, de gehele stad door, maar helaas, het is vol. Later heb ik hier niet veel spijt van, mijn benen zijn moe en alleen de machu pichu is momenteel genoeg voor mij.

´s ochtends kregen we een rondleiding van onze gids, hij wist veel en had ook vaak zijn eigen opinie over dit alles. De hele middag hebben we rondgedwaald en genoten van het mooie uitzicht, de lama´s die op de ruines lopen en al het andere meer. Om 5.03 uur ging de trein naar Cusco, wat was ik moe maar voldaan!

We hadden echt een goede combi met elkaar we hebben veel gelachen, leuke gesprekken gevoerd, lekker gelopen, de gek met elkaar aangestoken en elkaar naar de Machu Piccu geholpen! Ja, mede dankzij hen was dit toch wel het hoogte punt van mijn tijd in Peru.



Na een niet al te lange nacht ging ik woendagochtend met het vliegtuig naar Lima om vervolgens meteen door te gaan naar Paracras, zo´n 250km ten zuiden van de hoofdstad.

Hier heb ik donderdag de islas Ballestas, ´de Galapagos eilanden voor armen´ gezien. Onderweg naar deze eilanden rook je dat je dichter bij kwam. De zee is hier erg zout, daardoor zitten er hier zoveel vissen waar al deze dieren dan weer op af komen. Het zijn een aantal rots eilanden bij elkaar vol met voornamelijk veel vogens, oa. Albatrossen, Humbolt pinguins, zeerobben en ook heb ik dolfijnen gezien (en dus eens niet in de dierentuin).

´s Middsags heb ik de bus terug naar Lima gepakt, ja Paracras daar is verder niets te beleven. De gehele kust is een grote zandvlakte. Vandaag heb ik hier in deze giga stad met maar liefst 8,2 miljoen inwoners rond gebanjerd. Zo anders dan wat ik de afgelopen maanden gezien heb. Grote gebouwen, grote en veel auto´s , 3 baans wegen (een kant op), giga reclame borden nóg grotere hekken om de huizen. Ja, dat had je in Cusco ook wel, maar omdat het er zoveel armer is, zijn de hekken ook meer grote knutselwerken dan echt professionele hebben. Het ziet er uit als wat mij bij Amerika voor gesteld had. Als mensen spreken over een cultuurshock, dan kan ik me nu na 1 dag Lima al voorstellen wat men daarmee bedoeld.

Morgen heb ik nog een dikke halve dag te gaan in deze hoofdstad voordat ik naar het vliegveld ga. Er zijn zoveel typische dingen die Peru heeft. Zal ik de volgende dingen echt gaan missen??

- Coca thee, de bekende thee tegen hoogteziekte,

- Inca cola, de mierzoete gele frisdrank

- Pisco Sour, typisch vaag smakend drankje dat voor 3/4 uit schuim bestaat

- Cuina soep, cinua is een soort graan korrel die hier zowat in elke soep verwerkt wordt

- veel lekkere Guacemole

- 2x daags veel warm eten, lees veel vlees, weinig groenten en een vies gelatine toetje

- het getoeter van de vele taxi´s

- het uberhaupt chaotische verkeer

- veel klein straat verkoop, op elke straathoek minstens 2 winkeltjes met zoetigheid

- het wc papier in een prullenbak ipv in de wc gooien

- het aangesproken worden of je misschien en massage, restaurant of schoenpoetser wilt

- mensen die echt alles wat je maar kunt bedenken op hun rug dragen

- ijle luchten op de grote hoogtes

- koude nachten met sokken aan in bed

- het water uit de flessen, nee ik kan straks weer gewoon mijn tanden poetsen met kraan water

- denken om mijn veiligheid, ik moet hier altijd letten op ´verdachte´mensen, mijn spullen en het feit dat ik en blanke nogal grote vrouw ben die alleen reist

- de kleine preuaantjes die gemiddeld genomen tot tussen mijn oksel en schouder komen

- en uitaard het Spaanse praten

Dit alles is voor mij typisch Peru. Wat gaat de tijd toch snel, 2,5 maand zijn omgevlogen!

Maar voordat ik naar huis ga, ga ik morgen beginnen aan mijn reis naar de andere kant van de wereld!!

Veel liefs Edda

ps. Helaas heeft deze pc een kapotte usb aansluiting dus foto´s van mijn gehike, de porters met te veel spul op hun rug, dolfijnen en pinguins in het wild volgen hopelijk gauw.