Lago Titicaca - Bolivia!

Een weekje alleen op pad geeft echt een kick. Helemaal zelf bepalen wat ik wanneer doe. Geen Nederlanders en Duitsers om me heen, dus heerlijk Spaans en Engels gesproken. En dan ook nog eens water in overvloed, ja dit was een weekje met een echt vakantie gevoel.

En wat heb ik afgelopen week dan gedaan.
Zaterdag ochtend ben ik met de bus naar Puno gegaan, ik kwam hier later dan gepland aan. Ik liep de terminal in want ik wilde meteen door naar Copacabana, Bolivia dus. Meteen weer van die mannen die roepen: ´La Paz, Copacabana, Arequipa, Taxi!´, ik dacht nee, niet zo irritant doen mensen, maar toch maar even gezegd dat ik naar Copacabana wilde. Een man begon te rennen, een vrouw schreef een briefje, ik mocht betalen en de man rende naar buiten. Ik had door dat de bus al weg reed. Deze beste man ging voor mij op de weg staan en hield de nogal gammele bus tegen en ik kon mee. Super timing, maar ik was blij dat ik dit niet van de voren wist. De bus was gammel, maar zat wel vol toeristen dus ik dacht het komt vast goed en dat was ook zo.

Bij de Boliviaanse grens moesten we vervolgens allemaal uitstappen en dan duurt het zo een dik half uur tot een uur voordat je weer in de bus kunt stappen. We moesten eerst uit peru, dus stempel in mijn paspoort, dan paspoort check. Vervolgens mag je lopend de grens over en je horloge een uur vooruitzetten. Daarna krijg je een check vanm het papiertje dat je in moest vullen, en dan mag je na je stempel Bolivia in, weer een check en dan is het klaar.

Goed, toen kwam in Copacabana, een klein gezellig stadje, best toeristisch, maar ook knus. Vanaf hier ging ik met de boot naar Isla del Sol, mijn eerste tochtje op het titicacameer, jawel dit is het hoogste meer ter wereld! Isla del sol is een mooi eiland, waar ik een hike van zo´n 3,5 uur over de bergtoppen van het Noorden naar het zuiden gemaakt heb. Daar heb ik hostel gevonden met uitzicht op het meer. De volgende ochtend heb ik heerlijk aan de haven van alle bootjes mensen genoten totdat mijn eigenboot weer terug naar de wal ging. Deze boot, op de heenweg zaten we hier met zo´n 30 man, werd nu vol gestopt met iedereen die maar mee wilde, het was tenslotte de enige ochtend boot die er ging. Dit hield in zo´n 40 toeristen, 20 eilanders en een heleboel bagage. De tocht was er niet minder om, maar weer lekker Zuid Amerikaans.

Vervolgens mijn tocht naar Puno het Peruaanse deel van het Titicacameer vervolgd. Volgens iedereen die ik gesproken heb was dit erg toeritisch, ik heb er niet zoveel van gemerkt, ik heb lekker rond gelopen tussen de Peruanen en genoten van de vele kleine restaurantjes die ook deze stad heeft. Dinsdag ben ik 's ochtends met boot gegaan om deze kant van het meer te bekijken. Onze eerste stop van Uros. Uros zijn de drijvende eilanden, het zijn kleine eilandjes gemaakt van een soort turf die los in het meer liggen. Zowel de eiland bedekking, de huizen en de boten zijn gemaakt van een soort stro dat daar groeid. Er zijn een aantal van deze eilanden voor toeristen open gesteld, dus het is wel een beetje een toeristische atractie, maar ook de moeite waard om dit te zien. Ik heb ook even in zo' n rietenboot gevaren.
Onze toch ging verder naar Amantani. Op dit eiland heb ik samen met 2 jongens uit Philadelphia bij Moeder Inez geslapen. We hadden geen stromend water en geen licht op de kamer. Het leven is daar primitief, maar zoals ik van haar begreep wel goed te doen. Ik heb maar een klein beetje meegemaakt, maar het was toch een ervaring om mee te maken hoe het is om in armoede te leven. 's middags zijn we naar het hoogste punt van Amantani gelopen, pachatata (vader aarde). Het was opzicht niet heel ver, maar aangezien deze berg op 4115m hoogte ligt was de lucht een stuk ijler dan in Cusco en hierdoor was het dus wel een uur hijgen en puffen om boven te komen.
's avonds was er een traditioneel feest. Ik kreeg kleren van moeder Inez aan. De vrouwen in rokken en de mannen in poncho's met mutsen op, life muziek erbij en wij gingen traditionele dansen doen. Het was een grappige avond.

De volgende ochtend gingen we naar Taquille, Deze boottocht vond ik het leukste. Lekker midden over het meer, zon op mijn gezicht, wind om de oren en lekker schommelen tussen de andere bootjes. Dit was wederom een mooi eiland, na een kleine hike kwamen we op het dorpsplein aan. We kregen hier van onze gids uitleg over de kleding. Wij konden zo dus zien wie er getrouwd was, wie single was, wie onder 18 was en wie er op zoek naar een partner is. Ja, wat kleding al niet voor je kan verraden in Peru..

Tijdens de terug tocht naar Puno heb ik hele verhalen met onze gids in het Spaans gehouden, ik merkt dat spreken het flink vooruit gaat, dat is leuk om te merken.

Dit was het weer voor nu. Ik ben nu in weer even heel kort terug in Cusco en ga me nu klaar maken voor mijn grote hike naar de Machu Picchu.
Hasta Luego!
Liefs Edda